Mieszkania socjalne a Unia Europejska

Począwszy od pierwszych, pośrednich wspólnotowych regulacji dotyczących mobilności ludności pracowniczej, płaszczyzną odniesienia zasad rozwoju mieszkalnictwa, zwłaszcza społecznego, staje się coraz bardziej Unia Europejska. Przeczy temu formułowane w kręgach UE ogólne określanie tego mieszkalnictwa w duchu modelu rezydualnego.

Mieszkalnictwo to przeznaczone ma być bowiem dla osób w trudnym położeniu lub dla mniej uprzywilejowanych grup społecznych pozbawionych możliwości zakupu mieszkania na rynku. Z drugiej strony Unia uznaje mieszkalnictwo społeczne za usługę użyteczności publicznej, a więc świadczenie o charakterze masowym, w którym interwencjonizm i wyjątki od prawa konkurencji są konieczne.

Nadal nie istnieje unijna definicja i zakres przedmiotowy mieszkalnictwa społecznego, a wiele pytań dotyczących jego szerszych celów i funkcji nie znajduje wystarczającej odpowiedzi. Problematyka mieszkaniowa rozproszona jest między nieskoordynowane w tym zakresie organy Unii. Podstawą harmonijnego rozwoju mieszkalnictwa społecznego mają być zatem jednolite ramy prawne, wykraczające poza odstępstwa od praw ogólnych.

Instytucje i dokumenty UE podkreślają, że dostępność mieszkań stanowi wstępny warunek korzystania z praw człowieka. Zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych sprzyja bowiem integracji ponad podziałami dochodowo-majątkowymi, rasowymi, wyznaniowymi i innymi. Segregacja mieszkaniowa prowadzi do upośledzenia i wykluczenia wielu mniejszości społecznych sprzecznego z europejskim modelem społecznym. Karta praw podstawowych Unii podnosi konieczność pomocy mieszkaniowej dla ludności pozbawionej wystarczających środków.

Parlament UE zachęca władze państwowe, regionalne i lokalne do polityki mieszkaniowej zgodnej z zasadami trwałego rozwoju. Wzywa te władze, aby pilnie zajęły się jednym z priorytetowych zadań polityki mieszkaniowej – rozwiązaniem problemu bezdomności. W Unii dostrzega się – co polska szkoła mieszkaniowa sformułowała w dojrzałej postaci w latach 70. – że szerzej rozumiana problematyka mieszkalnictwa wiąże się z całą sferą osadnictwa, w tym z infrastrukturą osadniczą, podbudowując także cele gospodarcze.

Dostęp do mieszkań, będący istotnym warunkiem zachowania spójności społecznej i terytorialnej Unii, ma zarazem fundamentalne znaczenie dla konkurencyjności regionów. W związku z tym proponuje się w Unii pełniejsze określenie wkładu polityki mieszkaniowej w realizację odnowionej strategii lizbońskiej, z koncentracją na wzroście gospodarczym i zatrudnieniu.

Previous post Branża motoryzacyjna ma się dobrze
Next post Zarys historii mieszkań socjalnych