Dwujęzyczna szkoła w Polsce

Dwujęzyczny tok nauczania, polegający na stosowaniu dwóch języków jako równorzędnych języków wykładowych, zakłada zdobycie szerokiej kompetencji komunikacyjnej i interkulturowej. W Polsce organizacja i prowadzenie ciągu klas dwujęzycznych są możliwe od roku szkolnego 1991/1992. Obecnie w publicznych liceach ogólnokształcących, a także we wprowadzonych przez reformę oświaty gimnazjach, funkcjonują klasy z językiem angielskim, niemieckim, francuskim, hiszpańskim oraz włoskim, jako drugim językiem nauczania. Zgodnie ze stanem prawnym nauczanie dwujęzyczne to nauczanie przedmiotów w języku polskim oraz w jednym z języków docelowych według ramowego planu nauczania przyjętego dla danego etapu edukacyjnego.

Nauczanie dwujęzyczne nie może być realizowane na lekcjach języka polskiego, drugiego języka obcego oraz historii i geografii Polski. Obecnie nauczanie dwujęzyczne jest prowadzone wyłącznie w liceach ogólnokształcących, gimnazjach oraz sporadycznie w szkołach podstawowych. Nauczaniem tego typu nie jest objęte szkolnictwo zawodowe. Nauka w liceach z oddziałami klas dwujęzycznych trwa 4 lata, jeśli przyjęcie ucznia do szkoły uwarunkowane jest pomyślnie zdanym egzaminem ze znajomości języka docelowego, lub 5 lat, gdy w danym liceum funkcjonuje tzw. klasa zerowa / wstępna, poświęcona przede wszystkim nauce języka L2 w rozszerzonym wymiarze godzin. Ramowy plan nauczania dla liceum ogólnokształcącego z oddziałami klas dwujęzycznych przewiduje nauczanie drugiego języka obcego w klasach I-III oraz z mniejszą ilością godzin w klasie IV. Na poziomie gimnazjalnym plan ramowy przeznacza na naukę języka docelowego 18 godzin na całym etapie edukacyjnym.

Programy nauczania realizowane w klasach dwujęzycznych powinny zapewniać wysokie kompetencje opanowania języka ojczystego i docelowego, a także prowadzić do poszerzenia wiedzy o realiach życia współczesnego krajów danego obszaru językowego, wzbogacenia wiedzy o kulturze i historii tych krajów oraz rozwoju szeroko rozumianych postaw uniwersalnych. Język staje się narzędziem poznania, a nie celem. Umożliwia dostęp do materiałów źródłowych, ich analizę i weryfikację. Kontrastywna analiza dostępnych źródeł wzmacnia autonomię ucznia i jego podmiotowość.

Previous post Zarys historii mieszkań socjalnych
Next post Chińska platforma zakupowa coraz popularniejsza